Ik koop mijn boeken altijd bij boekhandel Salvator in de Befferstraat in Mechelen.

Toen ik hier kwam wonen, adviseerden gemeenteleden mij om naar Standaard Boekhandel te gaan . Daar zou ik de grootste keuze hebben. Later ontdekte ik in Mechelen nog een ander boekhandel: De Zondvloed met drie verdiepingen en een eigen café.

Maar ik bleef bij Salvator. Ze hebben een goede selectie en als je vragen hebt, geven ze je een gefundeerd en vakkundig advies. Misschien is dat ook zo bij Standaard en De Zondvloed, maar zij missen iets wat Salvator wel heeft: Ozlo.

Ozlo is de kater die bij de boekhandel hoort. De winkel is zijn thuis, hij leeft daar. Als ik ‘s avonds langsga, zie ik soms achter het glas Ozlo tussen al die boeken slapen.

Als ik de winkel binnenkom, kijk ik eerst of Ozlo er is. Pas daarna heb ik aandacht voor de boeken.

Ozlo houdt van de bezoekers. Toen ik hem voor het eerst zag, kwam hij meteen naar me toe. En ik ging op de grond zitten en begon hem te strelen. Ozlo liet het gebeuren. Hij aanvaarde de knuffels: op zijn  rug, zijn kop, zelfs op de plaatsen waar een kat kwetsbaar is: op zijn nek en op zijn buik. Ozlo genoot ervan.

Ik was onder de indruk: zo weinig schroom, zo veel vertrouwen. En ik dacht: hoe zit dat eigenlijk met ons en met God? Zou het niet goed zijn om met net zo veel vertrouwen naar God toe te gaan? Zonder overbodige schuwheid, zonder aarzelen?

Ik zou kunnen toestaan dat God mij aanraakt op de plekken waar ík kwetsbaar ben: mijn zorgen, mijn problemen, de fouten die ik heb gemaakt of andere dingen waar ik niet trots op ben.

En God streelt ons en knuffelt ons. Niet met zijn handen, maar met zijn woorden die blijk geven van zijn liefde, zijn zorg en zijn trouw.

Je moet de knuffels maar laten gebeuren. Net zoals Ozlo het doet,

vindt                           Stefan Gradl