‘Kies een verhaal dat dichtbij jezelf ligt. Een verhaal waar je iets mee hébt,’ zegt de vormingsleider tijdens de cursus ‘Storytelling’. Ik weet direct wat ik wil vertellen: het Bijbelverhaal ‘Ruth’.

Thuis begin ik te lezen. Langzaam maar zeker word ik het verhaal in getrokken.

Ik zie hoe Noömi, nadat ze in Moab bijna alles verloren heeft en ze gehoord heeft dat er weer te eten is in Israël, met haar twee schoondochters op weg gaat. Een lange reis in de brandende zon.

Ik beeld me in hoe Noömi in de verte de heuvels van Judea ontwaart en zich dan pas realiseert hoezeer ze naar huis verlangt. En dat ze niet van Orpa en Ruth kan vragen verder met haar mee te gaan. Omdat ze hen niets te bieden heeft. Omdat ze weet wat het betekent, vreemdeling te zijn.

Ik zie hoe Noömi en Ruth afscheid nemen van Orpa en dan samen de Jordaan oversteken. En ik begrijp ineens hoe universeel dit verhaal in essentie is. En zo actueel.

Het verhaal van Ruth was altijd mijn favoriet. Ik denk vanwege de sfeer. De liefde en de trouw die eruit spreken. Al toen ik nog klein was, en Noömi nog Naömi was, zag ik levendig voor me hoe Ruth elke dag naar het land van Boaz ging om aren te lezen. Tussen de regels door las ik de warmte op. Proefde de romantiek en was zo blij dat het goed kwam.

Maar sinds ik ín het verhaal gekropen ben, zie ik dat het meer is dan zomaar een geschiedenis van daar en ooit. Ik zie het terug in het leven van zoveel mensen op de vlucht en altijd als er grenzen worden overschreden.

Zo vertellend – vanuit mijn eigen beelden – komt Ruth voor mij tot leven.

Annet Sinnema – Buurman