Nochtans maakt elke evolutie bang, want we worden door twee soorten gevoelens uiteengetrokken :

Eerst en vooral weten we dat de status quo geruststelt en we hebben allen nood om ons ‘gerustgesteld’, comfortabel, beschermd te voelen.

Onveranderbare dingen terugvinden, weten wie we zijn en de eigenheid bevestigen,…dat zijn de onmisbare onderdelen voor de opbouw van de eigen identiteit.

Aan de andere kant vertaalt onze noodzakelijke dorst naar verandering zich in het diepe verlangen om zich te ‘overstijgen’ of te zien hoe anderen leven, om als anderen te zijn.

Meer en beter willen, van “look” veranderen, van kapsel, zich niet tevreden stellen met wie men is of met wat men heeft…dat zijn ook de onmisbare onderdelen voor de opbouw van onze identiteit.

En ons leven is een constante wisselwerking tussen deze twee tegenstrijdige polen, maar toch complementair en op zijn minst onmisbaar ! Want tegen elke prijs blijven wie men gelooft te zijn of zich in een stuntilige teleurgesteldheid te verliezen…maakt niet gelukkig, noch de anderen, noch zichzelf.

Bedankt aan (vooral) mijn katholieke broeders en zusters, die me elke dag helpen te groeien en op te bouwen in de blijdschap van het delen en het ontdekken.

Aangaande de uitdaging die het oecumenisme onze gemeenschappen voorstaat, geef ik u een reflectie van de katholieke theoloog Paul Scolas over Johannes 17 door ‘opdat zij één zijn, zoals wij één zijn…’ : « het devies van het eucumenisme is niet eendracht maakt macht. Het zou erom gaan, aangezien christenen minder in aantal zijn, de rangen te sluiten en aan een vijandige wereld het hoofd te bieden.

Het omgekeerde is zelfs waar :

het gaat erom om deze eenheid van alle mensen aan te bieden door haar reeds te leven.