Voor sommige mensen is het leven een hel, maar voor anderen de hemel op aarde. Vanwaar toch dit schrijnende contrast?

Ongetwijfeld spelen externe factoren daarbij een groter rol. Geboren worden in armoede of met een beperking kan het verdere leven tekenen. Maar ook een gezin waar alle factoren voor geluk aanwezig zijn, kan door de leden ervan tot een hel worden omgevormd. Slechte jeugdherinneringen kunnen sporen nalaten tijdens het hele verdere leven.

Zelf heb ik, om met Urbanus te spreken, in de hemel gelogeerd. Maar maakt mij dat beter dan anderen, voor wie het leven een hel is? Nee, integendeel! Het betekent een opdracht om een stukje van het hemelse licht te laten schijnen in de duisternis van een leven dat lijkt op een hel. Een schouderklopje, een bezoekje, een bemoedigend of toostend woord kan het verschil maken.

Op meesterlijke wijze beschrijft Dante zijn reis van het inferno naar het paradiso, van de hel naar de hemel, maar plaatst die levensreis in het hiernamaals. Die reis kan ook vandaag gemaakt worden. Een reis van duisternis naar licht. Van tranendal naar hemelvreugde. Van klacht naar dank. Daartoe dienen de “hemelsen” bereid te zijn om van hun overvloed te delen met de ongelukkigen.

Twee voorbeelden:              de vluchtelingen en de achtergeblevenen

Waarom zijn mensen hun land ontvlucht op gevaar van eigen leven? Omdat het voor hen een hel geworden was om te leven in doodangst. Ze terugsturen naar die hel is geen hulp, maar veroorzaakt enkel angst en pijn. Voor hen geen hemel op aarde. In de Bijbel is geen sprake van legale en illegale mensen, maar allen zijn kinderen van God.
Hopeloze vluchtelingen opvangen is onze plicht die we aan moeten kunnen zonder er zelf minder van te worden.

Maar ook mensen die in hun land blijven omdat ze niet durven of kunnen vluchten, verdienen onze liefde en hulp. Mat. 25:46 spreekt over eeuwige pijn of eeuwig leven na een paar duidelijke verzen over het herbergen of aankleden van een vreemdeling, het voeden van een hongerige of het lessen van een dorstige.

Op reis door Burundi met Protestantse Solidariteit zag ik de pijn in de ogen van kinderen en volwassenen. Hun leven is troosteloos en uitzichtloos. Maar met Gods hulp mogen wij proberen hen even een stukje hemel op aarde te bezorgen. En dat kan ook dichterbij, bij een buur of een vreemdeling.

Wij zijn immers wereldwijd ambassadeurs van de hemel.

Sommigen zijn dat ver van huis maar allen moeten wij het vooreerst in onze naaste omgeving zijn.