Van wijlen collega predikant Buskes wordt het verhaal verteld dat hij in zijn Amsterdamse tijd met een list overal binnenkwam.

Na een hardnekkig aanbellen verscheen eens een ruige kop driehoog uit het raam met de vraag:

‘Wat mot je?’

‘Ik ben van ’t licht’, was het snedige antwoord.

Deze dienaar van het licht had zo zijn eigen manieren om de mensen aan te spreken.

Het elektrisch licht dat heel onze wereld verlicht is nu ruim een eeuw oud.

Voordien gebruikten we kaarsen of olielampen om de duisternis te overwinnen.

De brandende kaars is in menige kerk het symbool van hem die het licht der wereld is.

Rond het midwinterfeest steekt menige heiden nog altijd de kaarsjes aan met kerst.

Licht is voor ons allen een levensbehoefte in de duisternis om ons heen.

We kunnen niet zonder het licht.

De zonsopgang in de tropen is voor mij een steeds weer fascinerende ervaring.

Je kunt me er vroeg voor wakker maken.

Het licht dat begint te schijnen in de duisternis, alle vogels die wakker worden, het is een teken dat deze wereld niet vergaat.

De duisternis gaat aan het einde van elke nacht voorbij.

Onze wereld steekt bijzonder in elkaar.

Licht en donker wisselen elkaar af in een wetmatige opvolging.

Beide hebben hun charme, het donker evengoed als het licht.

Beide termen hebben hun metaforische betekenis gekregen.

Het evangelie volgens Johannes staat er vol mee.

Maar ook het kerstfeest is vergeven van de licht symboliek.

Midden in de winternacht ging de hemel open.

De mensheid heeft behoefte aan die symboliek.

Kerstliederen schallen door de winkels heen.

Aan  de verkoopcijfers zal het niet liggen.

Zouden wij de christelijkheid meten aan de kerstversiering, dan is gans de wereld voor Christus gewonnen.

Kerstfeest duurt alleen niet zo lang. Het is zo voorbij.

Het kerstbestand is doorgaans niet van lange duur.

Het is slechts een moment in de duisternis.

Laten we dat moment benutten.

We zijn allen getuigen van het licht.

 

Met vrolijke kerstgroet,

Jan van den Berg, emeritus predikant