‘Ik vind het maar niks hoor, die aandacht voor gevangenen’. De man naast
mij spreekt zich gelukkig openhartig uit. Het is duidelijk dat hij daar een beeld
voor ogen heeft dat rechtstreeks uit een detective of een krantenbericht komt.
‘Gaan jullie daar nu op bezoek?’ Hij heeft gehoord dat we een ‘dag van
de bezoeker’ organiseren en een huivering klinkt door.
Eigenlijk gaan we niet op bezoek in de gevangenis, leg ik uit. We gaan
de bezoekers, de familie en vrienden die gevangenen bezoeken, steunen
met een presentje en een kopje koffie.
Dat lijkt de man naast me beter te bevallen. Ach zeg ik, tenslotte kan
het iedereen overkomen. Hij kijkt en knikt, maar kijkt me een beetje
ongelovig aan. Ja zeg ik, en ik richt me naar de vrouw tegenover me, die
daarop vertelt dat ze wekenlang haar zoon ging bezoeken in de
gevangenis, toen hij was opgepakt bij een demonstratie tegen de
kernwapens. Ook daarvoor kan je in de gevangenis komen.

In de afgelopen maanden is het me weer eens duidelijk geworden dat ook
in de kerkgemeente mensen al te maken hebben gekregen met gevangenschap.
Door het onderwerp eens onder de aandacht te brengen en een ruimte te
creëren zonder vooroordelen, krijgen ook zij de mogelijkheid om hun
verhaal te brengen. Niet iedereen zal dit, zoals deze mevrouw,
openhartig aan de koffietafel willen doen. In dit geval was het ook
jaren geleden. Toch, door de actie ‘dag van de bezoeker’ was er aandacht
voor die bijzondere en ingrijpende ervaring.
In Mechelen deden de protestantse kerken mee aan de ‘actie aan de
poort’. In stille aanwezigheid, samen met de bezoekers wachten aan de
poort. In Gent gaan we op 11 maart aan de poort van de gevangenis staan.
Gevangenen bezoeken is een werk van barmhartigheid, maar aandacht hebben
voor hun familie en verwanten, die hen bezoeken, maar voor de rest
moeten missen, niet minder.

https://nl.protestant.link/gevangenispastoraat/
Eefje van der Linden