Ik heb gezien hoe mannen, eens vol passie en ideeën, hun oprechte nieuwsgierigheid en hun intellectuele integriteit opgaven om hun baan te kunnen behouden. Ik heb vrouwen zien krimpen – stukje bij beetje, droom na droom – toen ze hun lichaam en geest overgaven aan een strikt ideaal en zichzelf zo klein mogelijk probeerden te maken. Ik heb het licht in de ogen van mensen zien doven toen ze besloten dat het veiliger was om een bepaalde leer te omarmen, waarvan ze weten dat hij niet klopt, dan de strijd aan te gaan met de mensen die zeggen dat de leer waar is. Ik heb mensen met een open blik en een zacht hart zien verharden. Ik heb mensen zien doen alsof ze iets geloven waar ze in werkelijkheid niet in geloven en dingen zien doen, die ze in werkelijkheid niet willen doen. En dat alles in naam van opoffering en onderwerping aan Gods wil.
Fundamentalisme wist mensen uit. Het berooft mensen van hun vreugde, hun compassie, hun instincten, hun nieuwsgierigheid, hun passie, van hun zelf. Deze nietigverklaring, deze verdoving wordt vervolgens gevierd als een glorieus ´sterven aan jezelf´, precies zoals Jezus ons opdroeg. Maar is dit werkelijk wat Jezus van ons vroeg? Is dit het vasten dat God verkiest? Of is dat: het losmaken van de ketenen van onrecht, de banden van het juk ontbinden en de verdrukten bevrijden, harten van steen vervangen door harten van vlees, leven in overvloed, gevangenen vrijzetten en blinden laten zien, angst verdrijven en rust vinden, Gods juk op je nemen en van Hem leren?
Jezus heeft ons nooit gevraagd aan onszelf te sterven zonder ons de belofte van de opstanding te geven. De opstanding is waar het om gaat! Waar we aan sterven is aan ons angstige, zondige en gevangen ik. We herrijzen als vrije levenslustige, moedige, hele en op God lijkende mensen. We zijn niet geroepen om te sterven, maar om te leven. Zoals Paulus zei tegen de Romeinen:
´wanneer wij met Christus zijn gestorven, geloven we dat we ook met hem zullen leven… Het geschenk van God is het eeuwige leven in Christus Jezus, onze Heer´ (Rom 6:8,23).
Als we geïnspireerd worden door de Geest van Jezus, hoeven we nergens bang voor te zijn. Er is dus geen reden om jezelf weg te cijferen. Geen reden om te doen alsof. Geen reden om je intellect of je emoties te verbergen. Geen reden om je aan iemands wil te onderwerpen, behalve aan die van Christus. God wil ons niet uitwissen. Hij wil ons terugbrengen naar het leven. Neem het geschenk van het leven aan…. Eet het, drink het en adem het in.
Proef en zie dat de Heer goed is en dat je leeft.
© De Nieuwe Koers
Rachel Held Evans was een bekende Amerikaanse columnist, die van een evangelische kerk overging naar de Presbyterian Church. Ze brak in 2012 door met het boekje ‘A Year of Biblical Womenhood’. In dit hilarische boekje volgt ze Bijbelse voorschriften strikt op met als onvermijdelijke conclusie: iedere christen maakt in zijn opvattingen een selectie van Bijbelse teksten. (Nederlandse vertaling ‘De deugzame huisvrouw’ ISBN-nummer: 9789063536817)
Als gevolg van een allergische reactie op antibiotica kwam Rachel Held Evans onverwacht te overlijden op 4 mei 2019. Ze was getrouwd en moeder van twee kinderen. Ze werd 37 jaar.
