De stadspredikant in Antwerpen
Blog : Stadspredikant – PSC – Protestants Sociaal Centrum (psc-antwerpen.be)
Kerkzijn in coronatijden, hoe doe je dat? Die vraag houdt geloofsgemeenschappen, predikanten en ook de Commissie Stadspredikant bezig. Als op zondag de stoelen leeg blijven, klinkt soms de vrees dat de dagen voor de kerk geteld zijn. Maar na ruim 2.000 jaar christendom getuigt die vrees van een toch wat schraal geloof. Als christenen mogen we ervan uitgaan dat de kerk primair Gods werk is. Maar de verandering is ook aan ons.
Kelly Keasberry
Schets van een kerk die bouwt aan haar toekomst. Dat is de titel van een rapport van Eigentijds Kerkzijn. Met het rapport, dat mede gebaseerd is op de synodevergadering van de VPKB in mei, wil de werkgroep kerken herinneren aan een opdracht van de kerkvaders: Ecclesia semper reformanda. Wil de kerk de toekomst hebben, dan zal ze blijvend moeten hervormen.
Stralend middelpunt
Geen gemakkelijke opdracht. Weemoed naar onze vertrouwde tradities maakt dat we soms liever herdenken of herhalen dan hervormen. Generatieslang vormde de kerktoren het stralende middelpunt van de stad of het dorp. De kerk was de plaats waar alles samenkwam: beleven, aanbidden, ontmoeten, vieren, geloven, liefhebben, rouwen, bidden, belijden en gedenken. De kerk, dat was het gebouw. Of liever gezegd: de psalmen die zondagmorgen om 10.00 uur door de organist werden ingezet. Maar die traditie, door oudere generaties zo gekoesterd, zegt steeds minder mensen iets. Het secularisatieproces krijgt nog eens extra vaart door het coronavirus.
Mohammed en de berg
Wat te doen als de kerkstoelen leeg blijven? We kunnen leren van onze moslimbroeders en -zusters. “Als de berg niet tot Mohammed komt, zal Mohammed tot de berg gaan”, luidt een islamitisch gezegde. Antwerpen is momenteel de enige Belgische stad met een stadspredikant. “Een predikant zonder eigen kerk”, grappen we soms. Maar eigenlijk is dat te kort door de bocht. De kerk van Petra Schipper is geen kerk in de traditionele zin van het woord: een rijzig gebouw met een orgel en een toren. Toch positioneert haar kerk zich meer dan ooit in het hart van de stad.
Plaats voor iedereen
De kerk van de stadspredikant is mobiel zoals de fiets waarop ze op weg gaat naar de verhalen in de stad. In die kerk kun je niet komen, ze komt tot jou. Ze kent geen vaste leden, maar omarmt elk lid van de samenleving. Ze heeft zelf geen dak, maar spant zich in om anderen een dak boven het hoofd te geven. Ze preekt niet tegen jou, maar luistert en stelt jouw verhaal centraal. En juist omdat de kerk van de stadspredikant geen muren heeft, is er plaats voor iedereen.
De kerk van de stadspredikant bevindt zich daar waar de veilige muren rond mensenlevens zijn weggevallen. Aan mensen in de kou biedt ze een vuur waarrond zij zich kunnen verzamelen, om het vervolgens door te geven in de samenleving en ook anderen te verwarmen. Van dat soort kerken kunnen we er in België beslist meer gebruiken. Als het aan de plannen van de VPKB en de landelijke PSC’s ligt, gaat dat gebeuren. Eigentijds Kerkzijn ziet toekomst in een kerk van kleine groepen die zich verzamelen rond pioniers, aalmoezeniers en stadspredikanten in Brussel, Luik, Gent, Charleroi… Ecclesia semper reformanda. Gelovend, dromend en hervormend: zo gaan we samen vol vertrouwen de toekomst tegemoet.
Nieuwigheden en updates kan u hier terugvinden : https://nl.protestant.link/
