De meeste reportages over Oost-Congo zetten met één zin de toon:
“Het oosten van Congo is een prachtige streek vol rijkdommen, maar verscheurd door aanhoudend geweld.”
Deze zin beschrijft al veel te lang de situatie in Kivu. Zo lang, dat men misschien vergeet waarover het conflict nu juist gaat en waar het geweld allemaal vandaan komt. Maar eind 2018 kwam er een onverwacht teken van erkenning voor de slachtoffers van oorlogsgeweld: Dr. Denis Mukwege en mensenrechtenactiviste Nadia Murad kregen de Nobelprijs voor de Vrede voor hun inspanningen om een einde te maken aan het gebruik van seksueel geweld als wapen als wapen in oorlogen en gewapende conflicten.
Protestantse Solidariteit is blij met deze erkenning, want sinds 2007 zetten we ons in voor de slachtoffers van geweld in Noord en Zuid-Kivu. Dit is een bemoediging voor alle organisaties die zich inzetten om seksueel geweld tegen burgers uit te roeien.
Naar aanleiding van deze Nobelprijs voor de Vrede, gaat Protestantse Solidariteit met een serie “Vrouwen in de Oorlog: Kivu” een analyse maken van het geweld en tegelijkertijd stilstaan bij de gevolgen van dit geweld op de bevolking. Om de twee weken wordt er een artikel gepubliceerd op hun website dat telkens een thema onderzoekt.
In het eerste artikel gaan we dieper in op de oorzaken van het geweld en de oorlog. Het conflict sleept reeds enkele decennia aan. Dit kunnen we linken aan de verschillende oorlogen die elkaar opvolgden in de jaren 90. Maar hoe deze oorlogen tot op vandaag een impact hebben op het seksueel en andere vormen van geweld, wordt op 10 maart uit de doeken gedaan.
Dit geweld heeft heel wat fysieke gevolgen. Vrouwen worden verkracht en met allerlei voorwerpen verminkt. Mensen voelen zich onveilig en vluchten weg uit hun geboortestreek. Verminkingen en ziektes zoals aids zijn een blijvend litteken. Eind maart wordt het artikel gepubliceerd over het fysiek lijden van de bevolking.
In april worden er twee artikels gepubliceerd die een stapje verder gaan. Het seksueel geweld kan blijven regeren omdat er ook geen degelijke strafmaatregelen zijn, noch in de civiele maatschappij noch in het leger. Er heerst onverschilligheid en zelfs een beetje het gevoel dat dit de normale gang van zaken is. Maar zonder rechtspraak is er geen verzoening mogelijk. Dit is één van de obstakels voor een duurzame vrede.
Naaste de lichamelijke gevolgen, zijn er ook de niet zichtbare littekens van het geweld: de trauma’s en de verschillende emotionele et psychologische gevolgen. In het vierde artikel gaan we hier dieper op in. Dit is ook waar Protestantse Solidariteit zich voor inzet. Samen met de psychosociale assistentes zorgt ze voor psychologische begeleiding van de slachtoffers.
Artikel vijf en zes gaat over de oorzaken van het seksuele en andere geweld in de samenleving en de gevolgen ervan voor de toekomstige generaties. Het is een vicieuze cirkel: geweld roep geweld op en de huidige generatie heeft geen enkel ander referentiepunt dan geweld.
In het laatste artikel dat op 10 juni verschijnt, wordt er uitgebreid verteld hoe Protestantse Solidariteit tracht in te spelen op de oorzaken maar ook op de gevolgen van het geweld. Hierbij rijst natuurlijk de vraag in welke mate onze bijdrage iets kan veranderen. Maar dit komen jullie te weten in het allerlaatste artikel: de Moeders van Kivu.
Website Protestantse Solidariteit
