Petra Schipper is een stadspredikant in Antwerpen, een unieke rol in heel Vlaanderen. De komst van het Coronavirus heeft een sterke impact gehad op mensen in moeilijkheden. Petra Schipper legt uit hoe de diensten hier optimaal op inspelen. Ze vertelt ons ook hoe ze als predikante kan bijdragen aan het kostbare sociale weefsel. Het samen-leven. Kerk en maatschappij zijn hier nauw met elkaar verbonden.

 

Kan u even toelichten wat een stadspredikant is?

Ik ben stadspredikant, tot nu toe de enige in Vlaanderen. Stadspredikant zijn wil zeggen : ik heb geen eigen gemeente, maar ik werk volledig in dienst van het Protestants Sociaal Centrum Antwerpen. Het PSC is 40 jaar geleden opgericht door protestantse kerken in het Antwerpse en zij dragen het PSC nog steeds. Zij zijn ook vertegenwoordigd (afgevaardigd) in de Algemene Vergadering en de Raad van Bestuur van het PSC en in de Commissie Stadspredikant (mijn « kerkenraad »).

Mijn werk is het verbinden tussen kerken en stad / samenleving via diaconale presentie. Dat betekent dat ik diaconaal present ben op verschillende plekken waar mensen hulp krijgen of sociaal samenkomen (opvang, sociale kruidenier, Open Huis, ….), maar ook aanspreekbaar ben op straat in het drukbevolkte Antwerpen-Noord, om een luisterend oor te zijn. En over hun realiteit vertel ik dan weer aan de mensen in de kerken. Ik kom vooral in contact met mensen in armoede en mensen met vluchtachtergrond.

 

Is het juist om te stellen dat het sociale aspect net zo belangrijk is als de spiritualiteit in uw werk?

Ik zie geen stricte scheiding tussen sociaal en spiritueel. God liefhebben is de naaste liefhebben. In de naaste heb ik God lief.

Wel maak ik onderscheid tussen maatschappelijk werk en pastoraat. Ik ben niet opgeleid om mensen te helpen met hun administratie, procedures en andere praktische problemen. Daarvoor verwijs ik door. Maar in die praktische problemen klinken ook existentiële noden door : ben ik hier welkom ? Hoor ik bij de samenleving ? Ben ik volwaardig ? Worden mijn rechten gezien ? Hoe blijf ik overeind ? Bij die vragen probeer ik te luisteren en in verbinding te brengen met andere professionelen en ook coördineer ik vrijwilligers om vluchtelingen bij te staan. Ik luister naar hun verhalen als deel van hun levensverhaal en bevestig hen als medemensen, waardevol in Gods ogen.

 

Waar viert u de dienst?

Ik ga twee keer per jaar voor in alle dragende Antwerpse kerken en verder in andere kerken die het PSC steunen. Ook soms in bevriende kerken zoals de Kameroense protestantse kerk . Op zondagen dat ik niet voorga, ga ik beurtelings in één van die kerken gewoon naar de dienst, zodat mensen mij bij de koffie kunnen aanspreken over diaconie, de samenleving, vluchtelingen, armoede, de rol van de Kerk, enzovoorts.

 

Hoe heeft het coronavirus de dingen veranderd voor mensen die op straat leven? Heeft het virus ook een invloed op hun psyche en spiritualiteit? Op uw werk?

De coronacrisis duwt veel mensen dieper in de armoede en maakt dat veel mensen niet de hulp kunnen krijgen die ze nodig hebben. Ook vluchtelingenkinderen hebben het nu nog moeilijker om bij te blijven met school. Daklozen moeten veel rondlopen omdat ze niet mogen gaan zitten of opvang tijdelijk gesloten is. Ondertussen is er in Antwerpen veel nieuwe opvang en hulp opgericht, door de stad, de sociale sector, veel vrijwilligers, burgers en kerken. Ik help nu twee keer per week bij daklozenonthaal in een katholieke kerk. Ik zie dat zij in zo’n mooie grote kerk spontaan tot rust komen, kaarsjes branden, apart gaan zitten bidden, … Je hebt soms diepere gesprekken met mensen. Ook bel ik allerlei mensen nu regelmatig op en ook die gesprekken gaan diep. Er is veel verdriet, onmacht, angst, depressiviteit, zorg…. Mensen vragen mij om voor hen te bidden. Ze voelen zich dan minder alleen en ze ervaren dat je om hen geeft.

 

Is er een gebeurtenis die u bijzonder is bijgebleven?

In het daklozenonthaal was er laatst een man heel onrustig, kennelijk onder invloed, ontremd. Hij riep luid door de kerk, knielde met grote gebaren, ging zelfs op de grond liggen en liet zijn ontlasting lopen. Het was bijzonder om te zien hoe we als team van vrijwilligers dit samen konden opvangen. De vaste krachten, die hem langer kennen, benaderden hem respectvol en rustig, gaven hem ruimte en toch ook aandacht, terwijl wij de andere daklozen aandacht gaven, kalmeerden (of zij ons!) en soms een bemoedigende blik of knipoog naar de vaste werkers stuurden. Zij hebben hem uiteindelijk laten wegbrengen naar het ziekenhuis en de kerk netjes opgekuist. De volgende keer kwam hij als een zacht lammetje sorry zeggen en rustig bidden in de kerkbank. Op zo’n moment voel je hoe ontredderd mensen kunnen raken en hoe waardevol het is als je samen een plek kunt bieden waar dat er allemaal mag zijn en opgevangen wordt, in alle menselijk respect. Dat is voor mij een uiting van de liefde van God.

 

Bedankt voor deze getuigenis, Petra.

U bedankt voor uw interesse.

 

Ds. Petra Schipper

Jean-Guillaume DeMailly

Nieuwigheden en updates kan u hier terugvinden : https://nl.protestant.link/

https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/artikel/tertio-dossier-woningmarkt-%E2%80%98burgerschap-begint-met-een-thuis%E2%80%99?fbclid=IwAR2xq8bICsEXeHRlLqYDdKI471p3vQBDIsCQR_TcjCM6T6f1sVYuxetFJf8