Pastoraat in oorlogstijd
Ervaringen van Oekraïense havenaalmoezeniers
Door havenpastoraat Antwerpen – Sailor’s society
Toen de strijdkrachten van de Russische Federatie Oekraïne binnenvielen op 24 februari, kwam de havenstad Marioepol onmiddellijk in de vuurlinie te liggen. Marioepol had al veel meegemaakt sinds de annexatie van de Krim en de afscheiding van de gebieden Donetsk en Loegansk in 2014, maar wat er nu gebeurde was van een totaal andere orde. Mijn collega-havenaalmoezenier pastor Victor die al jaren voor de zeemansmissie werkt in Marioepol, getuigde van het geweld op die dag als volgt:
Voortdurend worden raketten afgevuurd op de stad. Huizen worden vernietigd en auto’s vliegen in brand. Een groep volwassenen en kinderen schuilen in de kerk en bij mij thuis. Ik woon in een gebied dat intens wordt bestookt maar ik geloof in de Heer. De bevolking heeft psychische en materiële hulp nodig. De meeste winkels en apotheken zijn gesloten.
Het lukte me de daaropvolgende dagen in contact te blijven met enkele Oekraïense collega’s via WhatsApp. Havenaalmoezenier pastor Eduard, werkzaam voor Sailors’ Society in Izmajil, werd geconfronteerd met een stroom van vluchtelingen. Samen met enkele vrijwilligers begon hij eten en drinken uit te delen aan de lange rij wachtenden. Hij helpt tevens met het transporteren van vluchtelingen naar de grens. Hij getuigde van zijn ervaringen:
Ik heb nooit gewerkt als taxichauffeur maar nu nemen we regelmatig mensen mee naar de grens met Moldavië en Roemenië. Vrouwen en kinderen. Mannen die hun gezin begeleiden en alleen naar huis terugkeren. Vrouwen met tranen in de ogen en mannen die verward kijken. Een verbijsterende hoeveelheid persoonlijke tragedies! We bidden en hopen. God, red Oekraïne!
Ondertussen werd de situatie in Marioepol steeds nijpender. Voedsel was nauwelijks te vinden. Een man kwam zijn enige koe brengen om wat vlees op tafel te krijgen. Een andere bracht bloem waarmee in de kerk brood werd gebakken. De toestand werd onhoudbaar en op 3 maart ontving ik het bericht dat Victor met een groep kinderen de stad had kunnen verlaten, op weg naar het westen van Oekraïne. Hij bevindt zich nu met een wisselend aantal vluchtelingen in een andere kerk. De garage naast de kerk wordt omgebouwd tot leefruimte.
Een andere collega-havenaalmoezenier pastor Sergey deelt ook voedsel uit en brengt mensen naar de grens. Hij liet me weten dat de solidariteit onder de bevolking heel groot is. Vluchtelingen worden zo veel mogelijk geholpen.
Terwijl verschillende steden onder vuur liggen en de vijand oprukt, blijven de Oekraïners de moed er in houden. Ik heb het grootste respect voor al diegenen die zich inzetten om hun landgenoten te helpen in deze barre tijden voor het Oekraïense volk. De hoop blijft echter levend, zoals pastor Eduard het uitdrukte: de tank kan een goede tractor zijn!
Jesaja 2:4:
Hij zal rechtspreken tussen de volken,
over machtige naties een oordeel vellen.
Zij zullen hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers
en hun speren tot snoeimessen.
Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk,
geen mens zal nog de wapens leren hanteren.
Wij bidden voor allen die getroffen worden door dit zinloze geweld en bloedvergieten, en hopen dat er spoedig een einde aan zal komen.
