Het is dinsdagnamiddag 22 maart.

Nog verward en triest door de gebeurtenissen die deze ochtend plaatsvonden, zit ik achter mijn bureau in een Brussel dat haast surrealistisch is geworden. Tot de middag klonken er in de stad onophoudelijk schreeuwende sirenes van ziekenwagens, de brandweer en de politie. Nu is de stad ondergedompeld in een vreemde stilte, die slechts onderbroken door enkele helikopters die boven onze hoofdstad cirkelen. Ik zie ze vanuit mijn raam en mijn gedachten gaan naar de slachtoffers van de aanslagen op de luchthaven van Zaventem en in het metrostation van Maalbeek, alsook naar hun nabestaanden.

De hoofdzetel van de Verenigde Protestantse Kerk in België bevindt zich aan de rand van de gemeente Anderlecht, niet bepaald een sjieke buurt. Sterker nog, ons bureau bevindt zich niet in een veilig hoekje te midden van een kantorenpark omgeven door een gladgeschoren gazon. We bevinden ons midden in de stad. Wanneer ik tussen vergaderingen door de buurt wandel, word ik herkend op straat. Ze weten wie ik ben en wat ik doe. Ze begroeten me iedere keer, en soms begroeten enkele moslims me ook spontaan met een omhelzing.

Wat een prachtig land, en wat een wereldstad, met zo een grote verscheidenheid aan gezichten! De leiders van de verschillende erediensten ontmoeten er elkaar regelmatig en sinds de aanslag op Charlie Hebdo, vinden deze ontmoetingen nog vaker plaats. Het volstaat niet om samen enkel grote verklaringen af te leggen, maar we moeten ook onze solidariteit in de samenleving laten zien, als mensen verenigd, juist in en met al hun verschillen.

Vandaag ben ik niet bang. En als ik dat al ben dan enkel voor de simplistische ideeën die opnieuw zouden kunnen worden gevoed door de gruwelijke gebeurtenissen die deze ochtend hebben plaatsgevonden. Simplistische generaliseringen die wantrouwen zaaien.

 

Ik zal iedereen blijven feliciteren, ondersteunen en bedanken, die in deze diverse maatschappij laat zien dat het mogelijk is om te geloven, net als de Man uit Nazareth, in een wereld waarin mensen nooit verloochend of vernietigd zullen worden, omdat ze gezien worden als tegenstanders.

 

Ik hoop dat Brussel en heel België op een waardige manier zullen reageren. We zijn allemaal getroffen, maar toch moeten we doorgaan met iedereen aan te moedigen om er voor elkaar te zijn en met het geven van prachtige voorbeelden van samenleven.

Binnen een paar weken zullen verschillende gemeenschappen, waaronder de Verenigde Protestantse Kerk in België, een straatvoetbaltoernooi organiseren in het hart van Molenbeek.  40 kleine teams van 4 personen, gemengde teams natuurlijk: moslims, protestanten, katholieken, enzovoort. Op deze en andere manieren kunnen we aantonen dat we in onze samenleving ook echt kunnen samenleven. Het is enkel door samen te werken, dat we het doel kunnen bereiken.

 

Ds. Steven H. Fuite.
Voorzitter van de Synodale Raad
van de Verenigde Protestantse Kerk in België

 

*  = deze tekst verschijnt eveneens als hoofdartikel in het Franse weekblad Réforme

Nieuwigheden en updates kan u hier terugvinden :  https://nl.protestant.link/