Vragen door Jean-Guillaume DeMailly

Chargé de communication / Communicatie verantwoordelijke

 

Waarom ben je dominee geworden?

Ik ben dominee geworden om vanuit mijn geloof meer intens met mensen mee op weg te gaan in hun leven in momenten van vreugde en verdriet, met hun vragen en zoeken naar diepere zin en in hun noden en zorgen. Het geloof opende mij meer en meer de ogen voor de nood, de ongelijkheid en het onrecht in de wereld. En zelf bevrijd en geboeid door het bevrijdende Woord had ik het verlangen om in en via de kerk samen te bidden voor en te werken aan een meer solidaire wereld, dichtbij en verder weg.

 

Hoe beleef je het geloof in je dagelijks leven? Hoe beïnvloed je geloof je dagelijkse doen en laten?

Ik beleef het geloof als bevrijdend, de hoop als inspirerend en de liefde als solidariteit.

Het bepaalt me telkens weer bij de kleine, gekwetste en kansloze mensen in mijn omgeving en in deze wereld. En hoe bevoorrecht velen van ons hier zijn. Ik vraag me dan vaak af hoe wij zoveel miserie, strijd en onrecht verdragen. Hoe vaak bid ik niet: ‘Heer dat koninkrijk van U, komt er nog wat van?’ Maar niet als een wanhoopskreet, veeleer als een strijdkreet om door te gaan en niet te ‘pleuje’, zoals ze in Gent zeggen. (nvdr. Pleuje = niet opgeven, doorzetten)

 

Als je terugkijkt op je carrière, waar ben je dan het meest blij mee?

Blij en dankbaar ben ik dat ik in Gent Rabot 32 jaar mocht dienen en vieren. Ik denk terug aan de

talrijke mooie momenten van diepe verbondenheid, in de ‘gewone’ zondagse diensten, maar ook bij een huwelijk, doop of begrafenis. Aan de vele mooie kerst-, paas- en pinksterdiensten en andere, bv. op internationale vrouwendag. Aan ons jaarlijkse gemeenteweekend, de kinderen die ik heb zien opgroeien van baby tot tiener en volwassenen, de 55+-kring, het leerhuis en zo heel veer meer, teveel om op te noemen. Blij dat ik de gemeente heb mogen zien openbloeien en groeien tot een open, gastvrije en solidaire kerk. Dat we samen een multiculturele gemeenschap vormen waar jong en oud zich met elkaar verbonden weten en die de zorg voor de armsten en de meest kwetsbaren, zoals vluchtelingen ter harte neemt.

Blij ben ik ook met het werk in de VPKB en i.h.b. in de synodale raad, voor alles wat ik mag leren en ontvangen en weer terug geven. En voor het werk in de Commissie Kerk en Wereld, dat ik meer dan 10 jaar mocht doen in het bijzonder voor onze zusterkerk in Zuid-Afrika in de strijd tegen de apartheid.

Ook aan het jeugdwerk, eerst Op Vrije Voeten en later ProJop en de KAP kampen heb ik met veel plezier mogen meewerken en van genieten en tot slot niet te vergeten ProFest 2019 in Gent, wat een feest was dat!

 

Heb je de kerk zien evolueren in de tijd?

Ik zie jammer genoeg in de kerk, niet alleen in België, de toenemende neiging naar de orthodoxe strekking en de evangelische beweging, vaak gepaard gaande met ethisch conservatisme.

Een ander deel van de kerk wil vernieuwend en dienend present zijn in de maatschappij. Er leven mooie ideeën en initiatieven in onze kerk, zoals het clusteren van kerkjes, ‘eigentijds kerk-zijn’ en pionieren. Maar het gaat moeizaam en het is zoeken naar openingen en daadkracht om het roer om te gooien. ‘Leuke ideeën, maar niet voor in mijn achtertuin’; daar komt het nogal eens op neer.

 

Welke plannen heb je voor de komende jaren?

Mijn mandaat als lid van de synodale raad uitdóen, niet uitzitten! De kerk(en) blijven steunen, stimuleren en helpen waar het past en kan. Geëngageerd blijven in het Gentse op diverse terreinen, wel meer ondersteunend dan als voortrekker. En uiteraard meer tijd besteden voor familie, fietsen, tafeltennis, lezen, studeren, cultuur en reizen.

 

Wat maakt je gelukkig en geeft je reden tot hoop?

Mijn lieve Saskia, die altijd steun en toeverlaat is geweest in het werk, de kinderen en kleinkinderen, de vele lieve mensen van de Rabotkerk, van de VPKB en de zusterkerk (URCSA) in Zuid-Afrika, de vele vrienden en medewerkers uit mijn netwerken in Gent, en mijn tafeltennisclub.

Mijn hoop is dat corona en meer nog de dramatische klimaatcrisis ons allen meer tot in- en omkeer zal brengen en tot een nieuw normaal zal leiden en tot moedige stappen richting die andere, nieuwe, groene en meer solidaire wereld zullen zetten.

 

Wat wens je voor de kerk?

Ik mag blijven hopen en geloven dat de kerk zowel haar pastorale als profetische roeping ten volle zal vervullen in deze onzekere tijden met sterk toenemende polarisatie en ongelijkheid. En dat zij meer dan ooit verbindend, emanciperend en solidariserend zal zijn.

Het is meer dan wenselijk dat zij zichzelf niet als doel ziet, maar als deel van wat in de Bijbel ‘het koninkrijk van God’ heet. Het is wat mij betreft een dringende noodzaak om verbintenissen aan te gaan t.a.v. het conciliair proces (kerkvernieuwing én maatschappijverandering) voor vrede, gerechtigheid en heelheid van de schepping. De komende synode dag over het klimaat op 19 maart is daarvoor eens te meer een niet te missen kans.

 

Moge de kerk met Gods zegen en zijn geestkracht haar naam ‘reformatorische kerk’ eer aandoen en bereid zijn om steeds opnieuw zichzelf te (reformeren) vernieuwen.

 

 

Marc Loos

VPKB Gent Rabot

februari 2022