Is de wijze waarop de politieke wereld kijkt naar godsdienstonderricht in het gemeenschapsonderwijs aan beide zijden van de taalgrens niet identiek, voor het reduceren of zelfs schrappen ervan worden dezelfde slechte argumenten aangedragen.
Allereerst het argument dat godsdienst louter tot het privéleven behoort en daarom in openbare onderwijsinstellingen niet op haar plaats is.
Wie religiositeit terug wil duwen tot achter de voordeur, is ziende blind voor de realiteit van onze maatschappij. Overal speelt religie een rol. Tegelijk hebben steeds minder mensen iets met geïnstitutionaliseerde religie. Veel jongeren bezoeken geen kerk of moskee, krijgen wat informatie van thuis en halen de rest op straat en van het web. Wat is er in die context voor een samenleving meer aangewezen dan wekelijks te voorzien in een paar uurtjes op school met iemand met zowel gevoel voor als kennis van zaken?
Een tweede argument luidt dat leerlingen zich moeten voorbereiden op een leven in een diverse maatschappij en het daarom niet goed is om ze op school wekelijks voor een à twee uur in groepjes gelijkgezinden te verdelen.
Los van het feit dat dezelfde leerlingen op andere vlakken blijkbaar probleemloos niet allen hetzelfde lesrooster volgen, is een dialoog onmogelijk zonder onderscheiden posities. Het is essentieel dat ieder de gelegenheid krijgt de eigen positie inhoudelijk meer uit te diepen, juist ten dienste van een ontmoeting met de ander.
Tenslotte berust de drang om leerlingen van godsdienstonderwijs te vrijwaren nogal eens op de idee dat er een voor allen veilige ‘neutrale ruimte’ zou ontstaan wanneer je van iedereen de religiositeit afschraapt.
Een hardnekkig waanidee dat ironisch genoeg zelf alle kenmerken van een religie draagt en daarnaast ontheemdend is voor allen die hun geloofsovertuiging beleven als ongemeen diep verworteld met hun persoonlijkheid en identiteit.
Laten onze jongeren zich op al hun innerlijke zoektochten door onze onderwijsinstellingen alsjeblieft welkom mogen voelen en wel helemaal, juist om zo volwassen en open burgers te worden.
Ds. Steven H. Fuite,
Voorzitter van de Synodale Raad van de Verenigde Protestantse Kerk in België
Foto: ©Fotografie Frank Bahnmüller
