Elke week opnieuw sta ik versteld van de discipline als ik in de gevangenis van Gent kom. Iedere gevangene draagt een mondmasker, en ook het bewakend personeel draagt deze in contact met de gedetineerden. In deze gevangenis is nog altijd niemand ziek geworden. Een veilige bubbel dus om in te werken. Alle klinken van alle deuren worden alleen al op een namiddag drie keer schoon gemaakt door de verantwoordelijke gedetineerden.

Na negen weken van geen enkel bezoek werd er drie weken geleden gestart met videochats. Een uitkomst voor de mensen waarvan de familie of vrienden in het buitenland wonen maar ook voor familieleden in België die zo veel tijd besparen. Het is een echt succes. Die mogelijkheid zal gelukkig blijven, ook nu het gewoon bezoek weer opstart. Met een bang hart werd naar het bezoek uit gekeken, gaat men  zich wel aan de regels houden, maar alles is goed verlopen. Een aantal mensen weigeren bezoek, omdat fysiek contact toch niet mogelijk is. Om dezelfde reden zien sommigen liever hun oma komen dan hun lief.  Weer een ander kan of wil zich niet inhouden en accepteert de veertien dagen quarantaine die als sanctie volgen op het fysiek contact.

Gesprekken voer ik in de kapel, waar we op een redelijke afstand zonder mondmasker kunnen spreken.  In mijn kantoor staat nu een plexiglas ook daarachter heb ik al gesprekken gevoerd.  De één heeft daar geen last van, een ander krijgt het gevoel met een bankbediende een gesprek te voeren. De meesten hebben overigens alle begrip, zeker als ik hen er op wijs dat ik degenen ben die het gevaar vormt en niet zij. Het plexiglas praat bovendien beter dan een mondmasker. Bijna alle gesprekken gaan over opgelopen frustraties, grotere en kleinere irritaties die geen uitweg vinden. Zo blij even een gewoon gesprek te voeren, even mijn hart gelucht, zeggen ze na afloop.

Intussen mogen ook weer de erediensten starten. Jammer genoeg niet in de kapel, vanwege de slechte verluchting. En dus zijn we uitgeweken naar een klaslokaal met een maximum van 10 mensen en waar we voorlopig allemaal een mondmasker moeten dragen. Door de samenwerking met de katholieke collega’s bieden we verschillende activiteiten aan waaruit een keuze gemaakt moet worden om iedereen een kans te geven. Er is een keuze uit: een viering zonder zang, een gespreksgroep of een meditatie.  Uiteraard verlangen de mannen en vrouwen naar een uitbreiding: meer werk en culturele activiteiten en stelt men zich de vraag ‘hoelang nog?’. Toch is iedereen ook wel trots de ziekte buitengehouden te hebben en is er de wil van elke activiteit dan ook het beste maken.

 

Eefje van der Linden

Aalmoezenier gevangenis Gent

 

Foto komt van de website: gevangenis https://www.gevangenisgent.be/fotogalerij/