“Door op pad te gaan vind je je weg.” (Christian Bobin, De stappende man)
In de fundamentalistische omgeving waarin ik opgegroeid ben, werd het in twijfel trekken van de echtheid van Bijbelverhalen beschouwd als een gebrek aan geloof!
De leraren van de zondagsschool boeiden ons met epische verhalen zoals de doortocht door de Rode Zee, maar hun nadruk op de straf die de Egyptenaren kregen, temperde al snel ons enthousiasme!
Toen ik uit deze verstikkende omgeving ontsnapte waar we onze vragen voor onszelf moesten houden, ontmoette ik een predikant die me vroeg: “Denk je dat het zondvloedverhaal gebeurd is zoals de schrijver het beschrijft?” Die abrupte vraag was het begin van een vrije gedachtewisseling.
De echte vragen kwamen de hele tijd naar boven terwijl ik las. Velen van hen gaven niet de antwoorden die ik graag had willen horen. Het deed me ontdekken dat geloof meer een slingerend pad is dan een lange rustige stroom.
Een pad soms bezaaid met valkuilen, maar een pad dat ons naar het Leven leidt!
Jacqueline Willame
District Oost-Henegouwen -Namen Luxemburg
Een herinnering (1967?) is dat mijn grootvader vertelde over Paulus’ reizen, niet in de plaatselijke protestantse kerk, maar bij hem thuis in de woonkamer.
Mijn moeder, grootouders, een oudere vrouw (die op latere leeftijd had leren lezen met de Bijbel), haar minder begaafde zoon met zijn verloofde, en ikzelf namen hier aan deel. Ik kon al goed weg met taal en mocht op mijn beurt luidop voorlezen. Bijbelverzen met moeilijke namen (Manaën, Aristarchus, …) waren voor deze 9-jarige geen probleem – zo fluistert mijn geheugen me toch in.
Het boek Handelingen: een spannend avonturenverhaal van Paulus en zijn geloof. Daar keek ik naar op, zoals naar mijn grootvader Jan Bruggeman, die geen dominee-titel droeg, maar in de Denderstreek wel werkzaam was geweest als Evangelist. Je kon horen dat hij het geloof “leefde” in hetgeen hij zei of vertelde. Vaak geëmotioneerd, bewogen, als hij het over Jezus had.
Luc D’Hoe
District Oost- en West-Vlaanderen
Zij moesten 72 uur lang verborgen blijven in een vrachtwagen. Voor Christus lieten zij werk en familie achter. De theocratische dictatuur Iran ontvluchtend, over Turkije en Griekenland. Om tenslotte aan te komen in een Fedasil verblijf in Wallonië. Ze zijn op zoek naar broeders en zusters.
Op 24 november 2019 komen Shayan en Mostafa aan in het midden van een dienst in de kerk in Spa dankzij de voorzitter van CIREFASOL (Citoyens et Réfugiés des Fagnes Solidaires). Er volgt een warm onthaal – men schiet onmiddellijk in actie. Een gemeentezaal wordt omgetoverd tot een slaapkamer. Een gemeentelid leert hun Frans met behulp van het evangelie van Marcus. Ze praten erover met andere Iraniërs. Saïed, Shiamak, Ali Reza, Marzieh Hamid en Maryam sluiten zich bij ons aan. Ds. Sonnen geeft catechese en gaat voor in 6 doopsels.
Verzwakt door chemotherapie en COVID, sterft Shiamak. Zijn begrafenis wordt live uitgezonden via Whatsapp voor zijn familie…
Hun geloof sterkt ons, onze liefde raakt hen, wat een verbondenheid in Christus! Wij hadden niets vermoed van deze bewogen levensverhalen, waarin lief en leed elkaar afwisselen. Hoe ondoorgrondelijk en wonderbaarlijk zijn de wegen van de Heer!
Anne de Bremaecker
District Luik
Ik was ongeveer 20 jaar toen in Brussel gedurende veertien dagen de grote “Hutchings meeting” werd gehouden; een protestants-evangelische evangelisatiecampagne (naar de naam van de Engelse sterevangelist). Het was massabijeenkomst met sfeereffecten, muzikale effecten, stemeffecten, emotionele effecten, schrikeffecten (dreigen met hel en verdoemenis), enz… Men probeerde “zieltjes te winnen”, zoals dat toen werd gezegd, op alle mogelijke manieren.
Hoewel ik mij snel distantieerde van dit soort shows met religieuze marketing, moet ik toegeven dat dit evenement, eenmaal ontdaan van zijn speciale effecten, een stap was op mijn reis met Christus.
Want al bij mijn belijdenis op 18-jarige leeftijd had ik het vers gekozen “…… niets kan ons scheiden van de liefde Gods, geopenbaard in Jezus Christus” (Rom. 8, 38-39). Deze boodschap van vertrouwen van de apostel Paulus heeft mij sindsdien begeleid en gesteund in mijn leven en mijn predikantschap met zijn ups en downs. En gedurende deze hele reis – huwelijk, vaderschap, inzegening, het al dan niet op missie gaan, gemeenteleven, oogoperaties – heb ik kunnen vaststellen dat het vers dat ik als tiener had gekozen en meegekregen, een waarheid bevat die mij nog altijd aanspreekt!
Marc Lombart
District Franstalig Brabant
Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp
Toen ik een kind was geloofde ik als een kind; en als puber wist ik niet wat geloof was. In mijn jeugd betekende exegese: het navertellen van wat er gelezen was, of een ethisch moraliserend verhaal naar aanleiding van een one-liner van Paulus, nooit een wetenschappelijk-theologische uitleg van wat de tekst betekende.
Dat gebeurde pas in de studenten parochie, ineens kregen de verhalen, teksten samenhang, en stond er niet meer een oordeel, maar stond er een verhaal van Gods bemoeienis met de mens en de mens met God, hoe we weer mochten leven. Wat wilde je geloven? Dat Lazarus dood was geweest en nu weer leefde of dat het een “zondaar” was die weer mocht leven? Ik ben een twijfelaar, God gaat mij voor in een wolk, overdag als beschutting tegen de zon en ‘s nachts als een lichtbaken, op mijn tocht naar een beloofd land waar ik weer mag leven.
Michiel Ruiter
District Antwerpen-Brabant-Limburg
Het verdict: “U lijdt aan degeneratieve polyneuropathie”. Een moment waarop de tijd stil lijkt te staan, maar dan… zal geloof het verschil maken, maar niet zomaar een geloof, het geloof in Jezus Christus. Hij heeft beloofd elke dag bij ons te zijn, dus na twee jaar van dieptepunten en soms hoogtepunten, laat ik mijn woede varen, mijn gedachten aan de dood, ik stop met me steeds af te vragen “Waarom toch Heer?” en zeg daarentegen “hoe kan ik, met Uw hulp, verder?” Ik sla de weg van de introspectie in, de weg van het Leven, jawel. Het volle leven gaat door, zij het op een andere manier. Mijn geloof groeit, mijn gebeden worden inniger, mijn zielenleven wint aan diepgang, mijn verbondenheid met de kerk is de rots waarop ik bouw. Mijn identiteit is in Christus, ik ben niet zomaar een “invalide”, ik deel mijn geloof als een rijkdom, met wie maar wil… Eindelijk weet ik wie ik ben en ik volg Hem, die de Weg, de Waarheid en het Leven is.
Florence Parker
District West-Henegouwen
