Mijn vrouw heet Françoise Caullery; zij is de kleindochter van dominee D-L Zorn die predikant was in de regio Charleroi, in de synode en aan het hoofd van de krant Paix et Liberté.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog besloten hij en zijn vrouw een Joods kind genaamd Julien te verbergen. We weten hoe gevaarlijk het was om dit te doen, want dit was op gevaar van hun eigen leven. Hun dochter Annie moest zeggen dat Julien haar kozijn was.
Vele jaren later, op de begrafenis van de heer D-L Zorn, waar een grote menigte aanwezig was, betuigde ook Julien zijn laatste eer aan deze dominee, die zoveel goeds had gedaan, niet alleen tijdens de oorlog, maar gedurende zijn hele loopbaan.
Na de oorlog moest men erop aandringen dat de heer Zorn inging op een uitnodiging om een medaille te ontvangen, want hij zei: “Daar deden we het niet voor! Helaas is deze medaille nergens te vinden en zijn naam lijkt niet te zijn ingeschreven in het Yad Vashem Museum in Jeruzalem… We weten niet waarom! Als meneer en mevrouw Zorn waren gepakt, zou ik hier niet zijn om u erover te vertellen omdat ik dan niet met hun kleindochter had kunnen trouwen…
Fr. Bernard
District Oost-Henegouwen -Namen Luxemburg
Ik moet denken aan Roger Puis, die op 96-jarige leeftijd is overleden. De eigenlijke held in zijn levensverhaal is Jezus. Roger kwam uit een varende familie. Zijn vader was zeeloods en vluchtte samen met zijn zoon in de meidagen van 1940 naar Engeland om niet gedwongen voor de Duitsers te moeten werken. Tienerzoon Roger meldt zich niet veel later aan voor een militaire opleiding in Schotland. Met zeemansbloed in de aderen is het niet verwonderlijk dat hij actieve getuige wordt van de landing in Normandië, op 6 juni 1944. Amper 18 jaar oud overleeft hij een Duitse torpedo-aanval op het schip waar hij beneden in de machinekamer werkt. Terwijl honderden opvarenden omkomen, wordt zijn leven wonder boven wonder bewaard. Deze ervaring zal zijn verdere leven stempelen. Op de zondag van Pinksteren, 6 juni (!) 1965, doen Roger en zijn vrouw geloofsbelijdenis in de Evangeliekerk te Dendermonde. Zonder veel toeters en bellen leeft hij een lang leven van dankbaarheid. Zijn geloofsvertrouwen wordt opgemerkt door de kinderen en kleinkinderen.
Ds. Peter Smits
District Oost- en West-Vlaanderen
Door deel te nemen aan de opleiding van een hulphond heb ik echte helden ontmoet: kinderen en volwassenen met een lichte of ernstige handicap, en hun gezinnen. Natuurlijk zijn zij helden omdat elk moment van hun leven een strijd is, om autonoom te zijn, om een plaats te krijgen in onze maatschappij. En zelfs wanneer zij zelf in grote nood verkeren, lijden of hulpbehoevend zijn, vinden zij de kracht om zich tot anderen te wenden, om elkaar te steunen. De ene maakt filmpjes om het grote publiek te informeren over haar onzichtbare handicap. Een ander zet er zich voor in om zijn school toegankelijk te maken. De ouderen moedigen de jongeren aan met een woordspeling, een grapje… Velen moeten zich rechtvaardigen voor het feit dat ze begeleid worden door een hulphond die voor hen onmisbaar is*.
Mensen op straat hebben vaak tegen me gezegd: “Oh, u traint een hond? Bravo! Daar bewonder ik u voor!”
“Dames en heren, uw bewondering zou eerder moeten uitgaan naar al deze helden en hun families die elke dag opnieuw oplossingen moeten zoeken voor de eenvoudigste dagelijkse handelingen!
* Een assistentiehond of hulphond heeft het wettelijke recht om zijn baasje overal te vergezellen, ook naar de kerk!
Ds. Marie-Pierre Tonnon
District Luik
Na de Tweede Wereldoorlog aanvaardde mijn grootvader, Jean Joussellin, geen enkele onderscheiding, behalve de Medaille der Rechtvaardigen. Tijdens de oorlog richtte hij als dominee van de Mission Populaire in het Meison Verte in Montmartre het Centre Protestant des Colonies de Vacances op. Zo kon hij samen met mijn grootmoeder – Yvonne Massat – een kamp opzetten dat twee jaar duurde en waardoor 82 Joodse kinderen konden worden gered.
Noch hij, noch zijn vrouw voelden zich helden. Ze deden gewoon hun plicht door te doen wat in hun ogen juist was. Plicht en recht zijn twee woorden die deze gedragslijn samenvatten. Daarom was hij trots op zijn naam op de Muur der Rechtvaardigen in Parijs en zijn boom bij Yad Vashem in Jeruzalem.
Een detail dat er niets mee te maken heeft… hoewel… geen enkel direct familielid van deze 82 kinderen werd getroffen door de Shoah. Daar had hij geen verklaring voor.
Ds. Bruneau Joussellin
District Franstalig Brabant
Helden in de omgeving? Dat vind ik niet zo moeilijk om te bedenken. In Turnhout hebben wij al jaren het oecumenische Vluchtelingen Overleg Platform (VLOT). Vanuit Rooms-katholieke zijde zetelen daar leden van de zogenaamde Marrakeshgroep in: dat is een groep van negen vrijwilligers die vele uren steken in het begeleiden van vluchtelingen, geïnspireerd vanuit de Bijbeltekst ‘Wat je aan de minsten van de Mijnen gedaan hebt, dat heb je aan Mij gedaan…’ (Mattheüs 25:40). Dit kleine groepje heeft al minstens 250 vluchtelingen begeleid. Wat ik bijzonder vind is de zelfontlediging: het je geheel in dienst stellen van mensen die je niet kent, ongeacht geloof, ras, taal of afkomst. Leider Paul Proost is ook geëerd als één van de 50 ‘alledaagse helden’ die vorig jaar als zodanig gehuldigd werden op het Koninklijk Paleis. Een grote bron van inspiratie in mijn directe omgeving.
Marcel Pool, Turnhout (ABL)
District Antwerpen-Brabant-Limburg
Ds. Claude Godry ging afgelopen juli met pensioen. Deze tekst is bedoeld als een eerbetoon aan hem, ook al weet ik dat hij dat helemaal niet op prijs zal stellen.
In mijn jeugd, die ik doorbracht bij de darbisten, hoorde ik al over deze dominee die de bijnaam “Protestantse Guy Gilbert” kreeg.
Vervolgens leerde ik hem beter kennen door zijn inzet voor de ESOP (Entraide et Solidarité Protestante, n.v.d.r.), waarvoor hij zich op alle niveaus engageert, van de raad van bestuur tot voedselverdelingen, en niet te vergeten de verhuizingen en inzamelingen van kledij en goederen.
Op elk VPKB-evenement staat Claude altijd bij de infostand van de ESOP. Hij verkoopt boeken, werft fondsen, geeft uitleg over de werking van de vereniging, nieuwe projecten, lopende projecten… Hij is alomtegenwoordig.
Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, aarzelde hij niet om vrijwillig een gezin van 5 personen in de pastorie op te vangen, waarbij de vele praktische hindernissen hem niet konden afschrikken. Sindsdien zijn we er in ons district aan gewend geraakt hem regelmatig te zien samen met zijn kleine gezelschap.
Daarom wilde ik hem eren in dit nummer dat gewijd is aan de helden van ons dagelijks leven. Dankzij hem is de wereld een beetje minder duister.
Sophie Vertenoeil
District West-Henegouwen
