Ik ben al meer dan 40 jaar actief voor Amnesty International. Wij streven, in een geest van broederlijkheid, naar gerechtigheid en vrijheid voor allen. Daarbij heb ik de kans gehad om de impact te zien van de acties die een groep vastberaden, volhardende mensen kan hebben bij regeringen en andere machthebbers, ten gunste van mensen die ten onrechte gevangen worden gehouden, gemarteld of geëxecuteerd.
Ik heb geleerd hoe moeilijk het is om mensenrechten af te dwingen. Daarbij zie ik een langzame verslechtering van de mensenrechten over de hele wereld. Zelfs in landen die als democratisch worden beschouwd. Ik kijk met ontzetting naar de (soms gewelddadige) betogingen, waarin men mensenrechten verwart met de vrijheid om zomaar alles te doen en laten wat men wil, ongeacht de mogelijke gevolgen. Rechten en plichten gaan hand in hand: bij elk artikel van de Verklaring van de Rechten van de Mens hoort een handvest van plichten die moeten worden nageleefd.
Want onze vrijheid houdt op daar waar de vrijheid van anderen begint. Dat is de prijs voor solidariteit, sociale vrede en rechtvaardigheid.
Yvette Vanescote
District Oost-Henegouwen -Namen Luxemburg
Drie mensenrechten staan voorop in mijn werk.
Ten eerste droom ik van een wereld waar niemand arm of dakloos is. Het is perfect mogelijk om dit bereiken. We moeten leren leven binnen twee grenzen. Een binnengrens van menselijke waardigheid voor iedereen. En een buitengrens van wat de aarde kan dragen. De mensenrechten kunnen we niet los zien van de zorg voor onze planeet.
Het is ook belangrijk dat niemand hoeft te lijden onder (familiaal-, seksueel of partner) geweld. Voor veel te veel mensen is dit momenteel een groot probleem. Zelfs op het werk, bij de sportclub, in de kerk, enz. Het is niet alleen een individueel probleem. Het kost de maatschappij veel geld.
Tenslotte mogen wij, als protestanten, nooit vergeten hoe fundamenteel de vrijheid van geloof en geweten is. Wij moeten vrijuit blijven spreken over alle politieke en sociale thema’s en blijven getuigen van onze hoop en verontwaardiging.
Helen Blow (Gent-Noord)
District Oost- en West-Vlaanderen
Het grote geluk
We zijn vaak op zoek naar het grote geluk. We zoeken het overal en kunnen het niet vinden.
We zijn er zo druk mee bezig dat we het kleine geluk over het hoofd zien.
We denken dat alleen het zeer grote geluk ons gelukkig kan maken.
Maar wat is het kleine geluk?
Klein geluk kan voor iedereen iets anders zijn.
Voor de één is het een wandeling door de natuur of een gesprek met een geliefde,
Voor een ander is het een gebed of een bezoek aan een kerkdienst.
Wat het kleine geluk voor elk individu ook moge betekenen, het moet van tevoren worden opgevat als een moment van geluk in het leven.
Wanneer dit gebeurt, kan het kleine geluk ook uitgroeien tot een heel groot geluk.
Heb je vandaag al je eigen persoonlijke geluk gevonden?
In deze geest wens ik u veel plezier bij het vinden ervan.
Ds. Annette Beck
District Luik
Bij twee gelegenheden heeft onze kerkgemeente ervaren hoe het is om vluchtelingen op te vangen. Salam kwam in 2015 aan uit Irak. Na enkele maanden kwam ook zijn familie na. Dan een koppel, Sadallah en Intwanet, in 2018, die aankwamen via de organisatie Sant’Egidio, die een groep Syrische vluchtelingen in België had laten opnemen, vanuit de Libanese vluchtelingenkampen. Hun tijdelijke opvang was geen probleem dankzij de gastvrijheid van verschillende gemeenteleden die hun tijdelijk onderdak boden. Definitieve huisvesting voor hen vinden was een ander paar mouwen. Het vergde doorzettingsvermogen om een woning te vinden die groot genoeg en niet te duur was voor een gezin van 7 in Brussel.
Voor het koppel zou het zeer moeilijk zijn geweest zonder de hulp en kennis van de maatschappelijk assistente. Want zij was het die een flat voor hen gevonden heeft.
Onze diaconie heeft er geen spijt van dat ze deze uitdaging is aangegaan. Het is zeer verrijkend om mensen uit andere landen en religies te leren kennen, vooral als ze dankbaar zijn.
Anne Richard
District Franstalig Brabant
Over gulheid en mensenrechten….
Twee artikels uit de Universele Verklaring, 1 en 3.
Artikel 1: Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren… (ze) behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen.
Artikel 3: Eenieder heeft het recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van zijn persoon.
Als je die twee eenvoudige rechten vergelijkt met de werkelijkheid, weet je dat er niets van klopt. De Verklaring is niet zo realistisch. Eerder een illusie is wat veel mensen ervaren aan den lijve.
Als je deze twee rechten echter legt naast het verhaal over de bruiloft te Kana, waarover we het gisteren in de viering hadden, dan zijn ze maar benepen en minimaal. Het beginsel der tekenen, het principe van echt volop en voluit leven in vrijheid en vrede begint hier in Kana (opnieuw)… De ‘broederschap’ uit art.1krijgt een kader. De gulheid en de overvloed tonen de liefde van God. Gul en overvloedig … laten we ons daartoe uitnodigen? Wat zal de wereld dan anders worden en wat zullen de mensenrechten in een ander perspectief worden gezien.
Ina Koeman, ABL
District Antwerpen-Brabant-Limburg
Juli 2016, de heer XY, een ongedocumenteerde migrant, met status 9bis (medische zorg die in zijn land van herkomst niet wordt verstrekt) wordt ondergebracht in de oude pastorie.
In september 2020 is begonnen met een grondige restauratie van het gebouw.
De enige oplossing: onze broeder met spoed onderbrengen in het kerkgebouw zelf, in een ruimte met slechts rudimentair comfort.
In augustus 2021 wordt het OCMW verplicht om hem financiële steun te betalen. Het zoeken naar huisvesting begint, en het is daarbij absoluut noodzakelijk dat het gaat om huisvesting in de gemeente. 18 woonstbezoeken resulteren in evenveel mislukkingen: onvoldoende inkomen, geen papieren, …
Vastgoedmakelaars weigeren categoriek. Een paar gemeenteleden staan zelfs garant… Het kan allemaal niet baten. De verblijfsstatus van meneer XY staat niet toe dat hem sociale huisvesting wordt toegekend.
In december 2021 krijgt hij het bevel om het grondgebied te verlaten; zijn advocaat gaat in beroep met opschortende werking; de financiële steun wordt stopgezet!
Het is weer terug bij af. Alleen een regularisatie van de status zou een oplossing bieden.
Nu ligt het in de handen van Onze Vader.
