Haar naam ken ik niet, maar ik herken haar aan haar donkere krullen en haar grote stralende ogen. Al langer dan een uur heeft ze, gebogen over haar studieboeken, aan een tafel in onze bibliotheek gezeten, maar nu kijkt ze op. Zodra ik haar blik vang begint ze te praten.

‘Het is moeilijk om me goed te concentreren met die hitte,’ zegt ze. ‘En de ramadan maakt het nog extra zwaar.’

De ramadan? Mijn belangstelling is direct gewekt en ik realiseer me beschaamd dat ik nooit eerder met een moslim over deze betekenisvolle periode heb gesproken.
Ik stel wat onnozele vragen – val je er erg van af? Op welk uur mag je weer eten? En ga je dan niet veel te laat naar bed? – maar ze antwoordt me geduldig en laat me zelfs een app zien met de etenstijden volgens de vastenkalender. Die avond begint de iftar om 21.56 uur.

Pas als ze weg is bedenk ik dat ik de belangrijkste vraag niet heb gesteld.
Gelukkig krijg ik een nieuwe kans als twee weken later een moslima met haar zoon wat boeken uit de bibliotheek komt halen.

‘Hoe houdt u het vol?’ begin ik terwijl ik registreer hoe moe ze eruit ziet.
‘Het is niet moeilijk,’ zegt ze met een glimlach, ‘want God helpt me. Juist nu voel ik Hem heel dichtbij.’

Annet Sinnema – Buurman