Door Josiane Tytens in Kerkbrief, Gent Centrum.
Zo lang de toegang tot het ambt van predikant voor hen gesloten bleef, zochten vrouwen naar andere manieren om zich in te zetten voor de kerk. De armen- en ziekenzorg was voornamelijk in handen van de rooms-katholieken. Het was de droom van predikant ds Willem Hoek (sinds 1891 in Brussel) om een protestants ziekenhuis te starten. Via de pas opgerichte maandelijkse Protestantsche Kerkbode ijverde hij vanaf maart 1910 voor een diaconessenhuis.
Toen Gabrielle Revelard als eerste vrouw in 1912 een protestants diaconessenhuis/ziekenhuis in België oprichtte werd de droom werkelijkheid. De Vereeniging voor Protestantsch-Christelijke ziekenverpleging was een gemeenschappelijke stichting van de drie protestantse kerkgenootschappen die toen in België actief waren: de Bond van Protestants-Evangelische kerken in België, de Belgische Christelijke Zendingskerk en de Gereformeerde Kerken. Het ziekenhuis was heel sterk verbonden met deze protestantse kerken in Brussel, zowel financieel als wat betreft de inzet van mensen. Heel wat protestantse vrouwen uit de middenklasse grepen hier de kans om hun sociaal engagement in de praktijk om te zetten. In de maandelijkse Protestantsche Kerkbode werden het aantal behandelde patiënten en de uitgevoerde operaties vermeld.
Gabrielle was een Franstalige protestantse afkomstig uit Gosselies. Ze volgde een opleiding tot zendelinge en diacones in Ierland en Straatsburg en aansluitend deed ze een studie verpleegkunde in Zwitserland met stages in enkele Brusselse ziekenhuizen. Samen met leerlingen van de verpleegstersschool van de (protestantse) Edith Cavell zorgden de aspirant-verpleegkundigen bij de armste gezinnen in de Brusselse Marollenwijk voor thuisverpleging. Gabrielle koos ervoor in Brussel te wonen nabij de Belgische Christelijke Zendingskerk.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog hielp ze veel gehospitaliseerde Duitse gevangenen, haar kennis van het Duits was hierbij een pluspunt. Ze evangeliseerde waar ze kon en probeerde deze soldaten te bekeren tot ‘haar’ geloof. Ze werd later geprezen omdat zij in 1914 een brandwondencentrum oprichtte. Tevens hielp ze het Rode Kruis om hulpverleners op te leiden.
Bij gebrek aan financiële middelen moest het diaconessenhuis in 1918 de deuren sluiten. Gabrielle bleef echter niet bij de pakken zitten, ze stichtte een medisch-pedagogische afdeling voor het YWCA-huis (Young Womens Christian Association) in Charleroi; begon een rusthuis voor verpleegkundige in Waterloo en opende in 1935 in Doornik de Provinciale school voor verpleegsters. Ze bestuurde er eveneens het ziekenhuis ‘La Dorcas’.
Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog hielp zij, als directeur van het Rode Kruis, waar ze kon, regelmatig met gevaar voor eigen leven.
In de archieven van het Rode Kruis is terug te vinden dat zij in 1967 als enige Belgische de Florence Nightingale medaille ontving, uit de handen van prins Albert, als dank voor haar 40 jaar inzet ten bate van haar medemensen en haar uitzonderlijke prestaties in moeilijke tijden!
In 1933 publiceerde Gabrielle Revelard het boek: ‘Le secret de l’infirmière: comprendre, aimer, servir’ (Het geheim van de verpleegster: begrijpen, liefhebben, dienen), wat voor haar de basis vormde om een goed verpleegkundige te zijn.
