Het antisemitisme tijdens het carnaval van Aalst in 2020 beleeft een nieuw dieptepunt.
Sinds midden maart ligt onze focus op de pandemie van het Coronavirus COVID-19. We zien adembenemende en beangstigde beelden uit ziekenhuizen in China en in Italië, waar het medisch personeel er alles aan doet om deze doodzieke mensen in uiterst moeilijke omstandigheden te behandelen.
Maar ik wil toch nog even terugkomen op het Carnaval in Aalst. Door de Coronavirus COVID-19 pandemie is dit naar de achtergrond verschoven, maar we moeten hier toch wel enkele lessen voor de toekomst uit trekken.
Tijdens de carnavalsviering in Aalst in 2019 werd een praalwagen met Joodse stereotypen rondgereden. Deze praalwagen was door het afbeelden van Joodse stereotypen antisemitisch. Het onderzoek van UNIA gaf aan dat de intentie van de carnavalsvierders niet antisemitisch was, omdat zij geen kennis hadden over de identieke antisemitische weergaven tijdens het Naziregime. “Wir haben es nicht gewusst” werd ook hier weer gebruikt. Hopelijk neemt de minister van onderwijs de nodige stappen om de oorzaken en gevolgen van totalitaire regimes (Nazisme, Stalinisme, Maoïsme, enz.) in het curriculum van het secundair onderwijs te plaatsen.
Tijdens de carnavalsviering in Aalst in 2020 is men een stap verder gegaan. Naast weer een aantal stereotype afbeeldingen van Joden, werden dit jaar ook Joden als mieren afgebeeld. De uitleg van de Carnavalsvierders was dat het een woordspeling van “Klaagmuur” in het dialect van Aalst “Klaagmier” is. Dat men de Joden als insecten gaat uitbeelden en vernederen heeft niets met Carnaval te maken; dit is puur antisemitisme. Nu kan men “Wir haben es nicht gewusst” niet meer zeggen; dit was een bewuste aanval op onze Joodse medemensen, met weer een referentie naar het Naziregime (Joden werden vaak als spinnen afgebeeld omdat zij de hele wereld in hun web/macht zouden hebben). Refererend naar Hannah Arendt is deze uitbeelding van Joden als insecten een duidelijke banalisering van het kwaad (zie “Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil”). Het Nazisme en de gevolgen ervan worden hier gebanaliseerd. Wij menen dat alleen juridische stappen tegenover deze Carnavalsvierders hier op zijn plaats is.
Wij kijken angstig toe hoe sinds enkele jaren het antisemitisme weer terug is van nooit weg geweest. Prof. Deborah Lipstadt geeft aan dat het bestaan van antisemitisme in een samenleving erop wijst dat er iets mis is met de samenleving als geheel (zie “Antisemitism, here and now”). Het wordt hoog tijd om actie tegen het antisemitisme te nemen.
Maar wij moeten ook verder dan het antisemitisme kijken. Wij ijveren voor een inclusieve en multiculturele samenleving, die tolerant is tegenover de ander, onafhankelijk van religie, geslacht, leeftijd, ras, traditie, seksuele geaardheid, enz. Kwetsende stereotypen die mensen vernederen moet gemeden worden. Laten wij respect tonen voor de ander. Lachen kan en mag, maar er is een grens, en die grens is: een aanval op de menselijke waardigheid mag niet geduld worden.
