Verhalen die getuigen van geloof : Geïnspireerd door de schepping

Milieu, ecologische transitie, hernieuwbare energieën, duurzame consumptie: iedereen is het erover eens dat het van essentieel belang is zich te engageren… maar waarvoor precies?

Alles herleiden tot het begrip natuur zou een beetje simplistisch zijn: met milieu bedoelen we niet alleen natuurlijke omstandigheden. We bedoelen er ook onze cultuur mee; namelijk onze manier van leven en hoe die een impact heeft op alle levende wezens.

De Heilige Schrift leert ons dat de natuur een Godsgeschenk is en dat wij dit prachtige geschenk dus moeten eerbiedigen, maar daarvoor moeten wij ook cultuur van verantwoordelijkheid ontwikkelen en harmonieus met elkaar samenleven. Zowel mens als dier dienen wij respectvol te behandelen.

Het is onze plicht om onze kinderen van jongs af aan het moreel kompas mee te geven dat hen zal aanzetten tot respect voor de natuur en mens…en dus naastenliefde te tonen.

Een serieuze uitdaging, maar echt de moeite.

Een gemeentelid uit Quaregnon

District West-Henegouwen

 

Onze missie is het evangelie te verkondigen,” zegt die heer tegen me, “niet aan ecologie te doen.

Ik verslik me bijna in mijn kop biologische thee. Ten eerste, lees de IPCC rapporten, we stevenen af op een massale uitsterving, en wat voor nut heeft de Kerk als er geen mensen meer over zijn op aarde? En dan staat er letterlijk in Romeinen 8, dat de hele schepping zucht en kreunt van pijn? Niet alleen mensen, maar de hele schepping.

Het is tijd om te stoppen met te doen alsof wij mensen superieur zijn. Ik kan niet geloven dat God de meest catastrofale soort, die het terrorisme heeft uitgevonden en de biodiversiteit heeft vernietigd, als zijn onvoorwaardelijke gunsteling heeft. Neen, God heeft ons niet liever dan zijn andere schepselen!

Ik denk dat het anti-speciësisme[1] wel een punt heeft. Maar ik vrees dat ik zo niemand kan overtuigen om de planeet te redden. Alleen God kan ons redden. En ik heb lang geleden geleerd om niemand meer van iets te overtuigen. Ik ga Albert Schweitzer herlezen. Hij kan het allemaal zoveel beter verwoorden dan ik.

Ds. Françoise Nimal, Verviers-Hodimont

District Luik

 

In het begin zette God de mens in de Tuin van Eden om die te bewerken en te bewaken. Ook als deze tuin er vandaag niet meer is, is de Schepping er nog steeds. Waarom bewaken we de Schepping dan niet? Wij zijn een van de weinige diersoorten die zijn eigen leefmilieu vernietigt. Is dat niet belachelijk voor een soort die zichzelf sapiens noemt?

Persoonlijk ben ik van mening dat christenen nog steeds rentmeesters zijn van Gods schepping en het goede voorbeeld moeten geven bij het behoud ervan. Zonder te overdrijven, is het gewoon gezond verstand om seizoensgebonden te eten, herbruikbare producten te verkiezen boven wegwerpproducten, lokaal te eten en overmatig verpakte producten te vermijden. We kunnen zelfs nog verder gaan door te streven naar geen afval meer te produceren. Het gebod van Jezus luidde “heb uw naaste lief als uzelf”. Houden wij dan zo weinig van elkaar dat wij niet voor onze aarde zorgen?

Loreen Nesbitt, La Louvière

District Oost-Henegouwen -Namen Luxemburg

 

Groene Theologie – vanwaar mijn inzet?

Als klein meisje zwierf ik, samen  met mijn grootvader, met regelmaat door de duinen.

Gewapend met een grote verrekijker leerde hij mij  heel veel over de vogels, de bomen, de planten die wij onderweg tegenkwamen.

Terugkijkend realiseer ik me dat hij mij zo, spelenderwijs, een grote liefde voor de natuur heeft bijgebracht. Als ik ergens ben wil ik eerst dat wat er buiten is verkennen, omdat dat altijd weer vertrouwd aanvoelt. Voor spiritualiteit en creativiteit ‘moet’  ik naar buiten. Als geloven begint met verwondering, dan begint mijn geloof daar, buiten, in Gods goede schepping. Daar wordt mijn geloof gevoed, even goed als door de Schrift. En dan realiseer ik me, net als Trees van Montfoort, auteur van het diepgaande boek ‘Groene Theologie’ hoe verwonderlijk en onrustbarend het eigenlijk is dat wij theologen pas in zo’n laat stadium van de milieu- en klimaatcrisis ‘wakker’ zijn geworden en nu als onheilsprofeten onze stem moeten verheffen, ….

Ds. Marieke den Hartog, Boechout

District Antwerpen-Brabant-Limburg

 

Het nieuwste boek van Jean-Claude Carrière heet « À la vie! ». Daarin legt hij een verband tussen de drie huidige crisissen: de coronacrisis, de economische crisis en de klimaatcrisis. De klimaatcrisis is degene die de mensheid zou kunnen doen verdwijnen.

Hij confronteert de christenen met het Bijbelvers uit Genesis: “Ga en vermenigvuldig u, bevolk de aarde en onderwerp haar”. Hieruit leidt hij een gedeeltelijke verantwoordelijkheid van het christendom voor de klimaatcrisis af, want sindsdien is groei, bewust of onbewust, het parool geworden.

Hij heeft gelijk. De atheïst opent mijn ogen en ik kan het alleen maar eens zijn met zijn conclusie:

“We kunnen in deze gelijktijdige crisissen… een unieke kans vinden om samen te komen, en zelfs om ons te verenigen… om dezelfde gevaren te bestrijden…

Doodsgevaar voor iedereen. Laten we eindelijk samenleven.”

Misschien blijkt, op de drempel van de dood, de utopie de enig mogelijke uitweg te zijn. Op een bepaalde manier versterkt dit mijn geloof en geeft het me hoop.

Ds. Bruneau Joussellin, Brussel

District Franstalig Brabant

 

Verbond van God met mens én dier (Gen. 9, 9 en 10)

“En ik, zie, ik sluit mijn verbond met u en met uw nageslacht na u en met alle levende wezens die bij u zijn: de vogels, het vee en alle dieren van de aarde met u; van alles wat uit de ark is gegaan, tot alle dieren van de aarde toe.” (Gen 9:9 en 10)

God verbindt zich met mens én dier. Wat kan dat ons te zeggen hebben? Op z’n minst dat die dieren een bijzondere plek hebben in de schepping, het zijn wezens die het voor de God van de Bijbel waard zijn om er een verbond mee te sluiten. Het zijn schepselen waar de mens zorg voor dragen moet. Het zijn geen dingen, waarmee we kunnen doen wat we maar willen. En als ik dan denk aan al die dieren in de bio-industrie, de intensieve veehouderij, dan kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de dieren hier dingen zijn geworden. Dat is dan niet alleen dieronvriendelijk, maar erger: dieronwaardig.

Het geloof dat God de Schepper is, dat onze werkelijkheid een geschapen werkelijkheid is. Dat de Eeuwige ons in de kleine tijd dat we hier op aarde zijn, de verantwoordelijkheid geeft om voor deze schepping, zijn schepping!, zorg te dragen, dat zou een diepe en wezenlijke, ja spirituele motivatie moeten zijn om te zorgen voor elkaar én voor de dieren en de hele schepping.

Woorden, woorden – en nu de praktijk: voor Alida mijn echtgenote is de zorg voor dier en milieu al jaren een thema. Zij koopt zeer bewust; let op de keurmerken. En er komt meestal niet meer dan één keer in de week vlees op tafel.

Andries Boekhout, Oostende

District Oost- en West-Vlaanderen

 

[1] Antispeciësisme is de weigering om de mens als superieur aan andere diersoorten te beschouwen.