Veel mensen beschouwen gelovigen als levende fossielen. Ze zijn niet mee met hun tijd en horen thuis in een museum. En het helpt er natuurlijk ook niet echt aan mee om dat beeld te corrigeren, dat velen van ons nog steeds vol heimwee terugkijken naar een verleden, waarin kerk en geloof nog met respect bekeken werden en centraal stonden in de maatschappij.

 

Ondertussen hebben we als christenen wel degelijk een boodschap aan het verleden. We staan in een traditie. Dat wil zeggen, dat we ons geroepen weten om de geestelijke schatten uit het verleden vruchtbaar te maken voor de wereld van vandaag met het oog op een heilzame toekomst. Het is die toekomst, die als het erop aankomt het ijkpunt vormt van ons handelen, omdat we geloven dat die aan God toebehoort. Diezelfde God die in het verleden bevrijdend heeft gewerkt. Diezelfde God die ons in het heden met liefde en zorg tegemoet treedt.

 

Daarom hecht de Bijbel zoveel waarde aan het gedenken. Niet om te blijven hangen in het verleden, maar om daarin houvast en richting te zoeken voor vandaag en morgen. Om het niet op te geven ook al zien we niet altijd direct resultaat van onze inspanningen, om te blijven vertrouwen in die God die de Zijnen nooit in de steek heeft gelaten en die heeft beloofd om tot het eind van de wereld bij hen te zijn.

 

We mogen de grote daden van God in het verleden steeds opnieuw in herinnering roepen, niet als een excuus om maar stil te blijven zitten afwachten wat er gaat komen, maar om ons eraan te herinneren dat Hij die in het verborgene met de wereld aan het werk is, ook ons roept om als Zijn kinderen te blijven omzien naar elkaar en te blijven werken aan een wereld waarin Zijn visioen van gerechtigheid en vrede dichterbij wordt gebracht.

Ds. Jelle Brouwer

Beeld: pixabay