In augustus 1983, om precies te zijn op 15 augustus (Maria Hemelvaart), vertrokken Maria en ik vanuit Amsterdam naar São Paulo in Brazilië, een enerverende reis zonder retourticket.

Om ons goed op de nieuwe werksfeer voor te bereiden, was een taalschool uitgezocht in Rio de Janeiro: twee maanden lang niks anders dan Portugees leren.

De taalschool was gevestigd in een nonnenklooster op de Morra da Nova Sintra in de hooggelegen wijk Santa Teresa.

Je hebt daar een werkelijk schitterend uitzicht over de stad, aan de ene

kant het centrum, en aan de andere kant de wijken Copacabana en Ipanema (met de klemtoon op de voorlaatste lettergreep), indiaanse namen die nauwelijks te vertalen zijn.

Daar hoog bovenuit, van zowat alle kanten van de stad te zien, het grote Christusbeeld op de Corcovado: symbool van Rio en ornament van menige ansichtkaart.

Wat doet de Christus daar?

Waakt hij als een goede herder over de stad?

Houdt hij ons van zijn hoge plek nauwlettend in de gaten?

Of betekenen zijn uitgestrekte armen dat hij ons zegent?

In de vroege ochtend, als de zeewind de wolken opstuwt tegen de bergen, verdwijnt het Christusbeeld in de wolken.

Het is net alsof hij naar de hemel vaart.

Zo stelde ik mij dat vroeger als kleine jongen voor en ik zag het hier in Rio voor mijn ogen gebeuren.

Aan de centrumkant van de Corcovado hing elke dag een bruine grauwsluier van de smogwolken van het drukke verkeer in de stad.

Wanneer de zon op kwam, verdwenen de wolken rondom Christus weer en leek er een gevecht gaande tussen de heldere kleuren van de zeewind en de bruine smog van de stad.

Teken en werkelijkheid vermengen zich hier op een wijze die aanleiding geeft tot eindeloze gedachtenspinsels….

Rio is mooi, vies, schitterend, lelijk, aantrekkelijk, weerbarstig, gewelddadig en overweldigend groot.

Een stad vol tegenstellingen en contrasten in kleuren, maten, en geuren.

In één oogopslag ziet men: Lazarus ligt hier nog altijd bij de poort van de rijke.

Zal hij nog door de engelen worden weggedragen om aan Abraham’s hart te rusten?

 

Met hartelijke groet

 

Jan van den Berg, emeritus predikant

 

Beeld: pixabay