Uiteraard heeft de kerk er belang bij om jongeren te integreren in het kerkelijk leven.
Gebeurt dat niet, betekent dat op termijn het einde.
Niet het einde van de wereld, niet van de jongeren en ook niet van de kerk.
Wel van onze huidige kerkvorm.
Dat onderscheid wordt wel eens uit het oog verloren.
Al decennialang gaat het niet goed met geïnstitutionaliseerde religie.
We moeten ons er meer van bewust worden dat er toch ook echt een manier van kerkzijn is buiten de muren van onze gewoontes.
Veel kerkmensen zijn erg gehecht aan gewoontes.
Dat is prima en menselijk.
Bovendien bestaan er veel goede gewoontes.
Maar zoals wij allen weten, zijn er ook gewoontes waar weinig inhoud in zit.
Wat als wij de moed zouden hebben om na ruim vijf eeuwen met de kritische geest van de 16de-eeuwse reformatoren naar onze eigen protestantse tradities te kijken?
Ik vrees dat dat pijn gaat doen.
Elke organisatievorm heeft de neiging haar huidige vormgeving te zien als de ultieme concretisering van de aanvankelijke doelstelling.
Ook als dat al lang niet meer zo is.
Het zou hoogst arrogant zijn te menen dat onze VPKB daaraan ontsnapt.
Er zijn in de loop van de voorbije vijf eeuwen zoveel heilige huisjes gebouwd.
Zoals dat bijvoorbeeld tot uiting kan komen in het verzet tegen nieuwe liederen.
Maar dé toetssteen der openheid is welk recht van spreken nieuwkomers wordt gegeven.
Aan nieuwkomers al dan niet uit eigen kweek.
Dienen zij zich braaf te voegen of mogen ze meedoen aan het anders kneden van de kerk?
Voor u ligt een alweer diepgravende editie van PRO-news.
Ds. Steven H. Fuite,
Voorzitter van de Synodale Raad van de Verenigde Protestantse Kerk in België
