Beeld : Chantal Scheuren

Mijn inzegening was gepland voor 4 oktober. Deze datum stond al lang vast. Maar hoe dichterbij de datum kwam, hoe moeilijker alles werd omwille van corona. In onze kleine protestantse kerk in Malmedy waren, door de coronamaatregelen, slechts 14 in plaats van 100 plaatsen beschikbaar en een versoepeling van de veiligheidsvoorschriften was weinig waarschijnlijk. Het was zelfs te verwachten dat de situatie zou verergeren. Het werd steeds onzekerder of de inzegening kon doorgaan zoals gepland.

 

Daarom zag ik maar drie oplossingen. 1. de inzegening zou met slechts 14 aanwezigen doorgaan. 2. de inzegening uitstellen naar 2021. 3. de inzegening zou in een grotere kerk doorgaan.

 

Aangezien de eerste twee mogelijkheden voor mij geen optie waren, kwam voor mij alleen de derde mogelijkheid in aanmerking.

 

Ik hoefde niet lang na te denken. Ik dacht meteen aan deken Claude Theiss. Hij is de katholieke collega uit St. Vith. Ik heb hem pas onlangs leren kennen. Ik vond Claude Theiss vanaf het begin aardig. Omdat hij bovendien over een grote kerk beschikt, zag ik voordelen in een samenwerking. Mijn inzegening in zijn katholieke kerk zou tot slot een prachtig oecumenisch gebaar zijn. Claude Theiss was dezelfde mening toegedaan. Toen ik hem over mijn idee vertelde, reageerde hij enthousiast. We zullen samen geschiedenis schrijven, zei hij zelfs. Tot daar leek alles perfect.

 

Maar het heeft niet zo mogen zijn… Om te beginnen konden mijn familie en vrienden, die in Duitsland wonen[1], mijn inzegening niet bijwonen. Ze behoren tot een risicogroep. Tot overmaat van ramp werden de coronaregels twee dagen voor mijn inwijding verstrengd. Vanuit het buitenland naar België reizen werd moeilijker – om nog maar te zwijgen van een aantal overnachtingen in België. Alles leek erg ingewikkeld en ik was teleurgesteld dat onze mooie plannen in het water vielen.

 

De inzegening vond plaats ondanks talrijke beperkingen.

 

Ik moet zeggen dat het een zeer mooie dienst was, waar veel mensen uit de regio naartoe kwamen – zowel katholieken als protestanten. Het was prachtig! Ik kan dus alleen maar concluderen: Het was een heel mooie en ontroerende dienst.

 

Hieruit is zelfs een blijvende samenwerking ontstaan.

 

Claude Theiss en ik besloten namelijk na mijn inzegening een gezamenlijk project op te starten, rond het thema armoede.

 

Nu al ben ik benieuwd wat de toekomst zal brengen. Maar ik ben er zeker van dat er een uitstekende samenwerking zal zijn in de zin van oecumene en ik kijk er erg naar uit.

[1] Enkele dagen voor de inzegening had de Bondsrepubliek Duitsland reisbeperkingen naar België voor haar onderdanen ingevoerd.