Raak mij aan met uw liefde,
dat mijn ogen opengaan.
Dat ik zie als nieuw:
het leven dat opstaat,
de takken die uitbotten,
het ontkiemde groen,
de bloesem aan de bomen.
Raak mij aan waar ik gewond ben.
Dat ik eindelijk met nieuwe ogen
durf te kijken naar mijn eigen pijn.
Dat ik leer aanvaarden wie ik ben.
Mijn wonden zijn de doorgang,
waar Gij mij splijt, waar Gij
dwars door mijn vloedpijn trekt.
Mijn wonden zijn het scharnierpunt,
de deur waar ik openga voor uw vrede.
Raak mij aan met uw liefde.
Maak van mijn wonden een open ruimte,
een bron waar levend water stroomt.
Dat nieuw leven ontkiemt in mij,
dat ik tot bloei mag komen:
een nieuwe mens: opnieuw geboren.
Uit de dood opgestaan.
Neem mijn handen, neem mijn hart,
neem mijn voeten en stuur mij op weg.
Dat ik de wonden aanraak,
dat ik in tranen, lief en leed
Uw gelaat herken.
De Mensenzoon, hij die zichzelf
gegeven heeft, gebroken voor mij.
Raak mij,
open mij,
blaas in mij.
Adem mij open.
Ds. Jannica de Prenter
