(Ina Koeman – MISaG, met veel dank aan Sigfrido Hernandez)

Sigfrido, Maritza, Jose en Diego komen uit El Salvador. Een gewoon gezin. Sigfrido is dominee van de Lutherse kerk in El Salvador. Marita werkte op een groot boekhoudkantoor. De beide zonen studeerden. Een gewoon gezin. Wonend in een mooi huis, in een rustige wijk in San Salvador.

En toch zijn ze nu in België. Niet omdat ze dat wilden, maar omdat het niet anders kon. Ze moesten vluchten voor het geweld. In El Salvador is veel geweld door bendes. Zij rekruteren jongeren op school. Jose en Diego werden benaderd om lid te worden van die gewelddadige bendes. Toen zij weigerden, werd het hele gezin bedreigd met de dood.

De bisschop van de Lutherse Kerk raadde hen aan om te verhuizen naar een ander deel van het land, omdat er al zeker hele gezinnen zijn uitgemoord door die bendes. Ook dominees en priesters, vooral als zij zich inzetten voor de vrede, zoals Sigfrido deed door lid te zijn van de oecumenische beweging Initiativa Pastoral por la Vida y la Paz (IPAZ) die probeerde de regering en de sleutelfiguren van de gewelddadige bendes samen aan tafel te krijgen. Deze lokale beweging hoopt door middel van dialoog de spiraal van geweld te doorbreken.

Toen het gezin verhuisd was naar een ander deel van het land, werd ook Sigfrido zelf bedreigd door gewelddadige bendes. Hij kon wegvluchten omdat er een alarm afging.

Toen raadde de bisschop hen met klem aan te vluchten naar het buitenland en zo kwamen zij in België terecht. Ze vroegen asiel aan.

Drie jaar geleden kon bijna elke asielzoeker uit El Salvador op bescherming rekenen in ons land, maar sinds 2020 wordt bijna elke asielaanvraag afgewezen, terwijl bendegeweld het land meer dan ooit in de greep houdt.

Ook de aanvraag van deze familie werd niet positief beantwoord. Afgewezen.

En dan verder moeten… Na nog een paar keer in beroep te zijn gegaan… Toch verder moeten. Teruggaan gaat niet, want ze weten zeker dat ze vermoord zullen worden als ze een voet in hun eigen (geliefde) land zetten. El Salvador is het gevaarlijkste land ter wereld, volgens Amnesty International.

Maar niet voor België.

En ze gaan door…omdat het moet. Omdat het niet anders kan.

Na een verblijf van anderhalf jaar in een asielcentrum, moesten ze het centrum verlaten.

Nu logeren ze al maanden bij een gezin van de kerk, waar ze met veel liefde zijn ontvangen. Ze hopen zo gauw mogelijk op een eigen plek te kunnen wonen. Samen.

Zo dromen ze van een gelukkig einde van deze moeilijke tijd. Ze hopen dat de poorten, die nu gesloten zijn, zich weer zullen openen. Dat ze weer samen kunnen wonen, leven zonder angst, zonder angst om vermoord te worden, zonder angst voor de toekomst, en dat het gevoel van de dood die wordt uitgesteld eindelijk verdwijnt.

De familie hoopt voor El Salvador dat eindelijk het ware pad naar/van sociale vrede wordt gevonden, eerlijk en menselijk, en dat allen die meewerken aan een betere samenleving niet vervolgd worden.

En ook voor België hebben ze een droom. Ze hopen dat het een sterk en stabiel land wordt, dat de regeringsleiders/ bestuurders/ regeerders nooit hun eigen geschiedenis vergeten, hoe hun eigen burgers in moeilijke tijden ook hulp en bescherming van anderen kregen op momenten dat ze dit echt nodig hadden en ook hopen ze dat de solidariteit bij de burgers altijd blijft bestaan. Dat we aan die droom als inwoners van België mee mogen werken, ook en juist in onze kerken. Dat kunnen we samen met Sigfrido, Maritza, Jose en Diego hopen…en doen. Laten we al werkend bidden voor een wereld waarin kinderen kunnen leven zonder angst voor geweld en vrees voor een onzekere toekomst.