Misschien begin ook ik te lijden aan de idee dat er weinig nieuws onder de zon is. U herkent het gevoel wellicht als het gaat om modeverschijnselen. Ik krijg dat gevoel bij het woord ‘pionieren’. U weet wel die nieuwe term waar het gaat om plekken te creëren, nieuwe vormen van kerk-zijn zodat de kerk dichter staat bij de mensen die doorgaans niet naar de kerk gaan. Hoewel ik mezelf door dit te schrijven toch ook wel wat blasé en oud voel klinken, zeker als ik het elan zie op de filmpjes, vraag ik me toch af: is dit niet de zoveelste poging van de kerk om te dynamiseren, om er nieuw leven in te blazen, om dé boodschap te verkondigen. En wekt het idee tegelijkertijd niet de suggestie dat al het oude achterhaald is. Misschien heeft u zich ook al afgevraagd of we nog gewoon kerk mogen zijn en of we “het” niet gewoon moeten laten overwaaien, al het enthousiasme ten spijt.

Zonder direct tegenargumenten te formuleren en antwoorden te willen bieden, wil ik u vragen om stil te staan bij het idee van ‘gewoon kerk-zijn’. Wat is in uw ogen ‘gewoon kerk-zijn’ eigenlijk? Dit is een andere vraag dan, welk kerk u zou wensen. Ook gaat het er niet over of u tevreden bent met de kerk. Nee, sta eens stil bij de vraag: wat u bedoelt als u zegt: dit is (g)een gewone kerk.
En beantwoord die vraag vooral eens samen als kerkenraad of als bestuursraad of als groepsgesprek bijvoorbeeld intercultureel.

Om u op weg te helpen is er een  nieuwsbrief uitgekomen met werkvormen die helpen nadenken over kerk-zijn.